روح ما چه می خورد؟؟؟

اگر بگویند لازم ترین و مفیدترین داناییها و توجه‏ ها براى بشر چیست؟ باید گفت توجه به فقر علمى و توجه به نادانى. این توجه است که عطش شدید فرو ننشستنى در بشر براى طلب علم و تکمیل عقل و معرفت ایجاد می کند. همان حرصى که جوینده مال و ثروت به صورت یک عطش شدید خاموش نشدنى پیدا می کند، عیناً در طالب علم و جوینده معرفت پیدا می ‏شود.

علم و فکر غذاى روح است. آدمى باید به همان اندازه که درباره معاش خود فکر می کند درباره غذاى روح خود نیز بیندیشد و همان مقدار مراقبتى که در غذاهاى جسمى لازم و ضرورى است، در غذاهاى روحى نیز لازم و ضرورى است. على علیه السلام می ‏فرماید:

چرا اگر در شب تاریک مردم را بر سر سفره‏ اى بنشانند، تا چراغ را روشن نکنند دست به غذا دراز نمی کنند و اما اگر بر سر سفره فکرى بنشینند

سجاده نشینی یا خدمت به خلق؟؟؟‏

مردى از سفر حج برگشته بود و سرگذشت مسافرت خودش و همراهانش را براى امام صادق تعریف می ‏کرد، مخصوصا یکى از همسفران خویش را بسیار می ‏ستود که، چه مرد بزرگوارى بود، ما به معیت همچو مرد شریفى مفتخر بودیم، یکسره مشغول طاعت و عبادت بود، همینکه در منزلى فرود می ‏آمدیم او فورا به گوشه‏ اى می رفت و سجاده خویش را پهن می کرد و به طاعت و عبادت خویش مشغول می ‏شد.

امام فرمودند: «پس چه کسى کارهاى او را انجام می ‏داد؟ و کی حیوان او را تیمار می کرد؟»

- البته افتخار این کارها با ما بود. او فقط به کارهاى مقدس خویش مشغول بود و کارى به این کارها نداشت.

- بنابراین همه شما از او برتر بوده‏ اید.